Hans-Georg Kaiser
Nur gastoj surtere

Ja eble estas lasta foj',
ke mia man' sur via kuŝas,
ke mi, migranto sur la voj',
do viajn karajn lipojn tuŝas.

Vi ridas hele kaj kun ĝoj'
kaj tiom softe min karesas.
Sed mi, migranto sur la voj',
la timon mian nun konfesas.
Ni estas gastoj nur sur Ter',
eĉ, se ni kiom ajn feliĉas.
Pro Morto kaj pro Lucifer'
plej rava amo ja finiĝas.

Ne por eterne estas am',
finiĝos ĉiu kiel ĉio.
Kaj ĝuste tial, kara dam',
ni amu nin plu kun pasio.
Ja eble estas lasta foj',
ke mia man' sur via kuŝas,
ke mi, migranto sur la voj',
do viajn karajn lipojn tuŝas.

https://cezaroriginaloj.blogspot.de/