Adolfo Vitrofaristo
Karvibranda spekulado

(el humurplena teksto en la berlina dialekto)

Du laboristoj sidis kune sur ŝtuparo de anguldomo kaj interparolis pri diversaj aferoj.

„Aŭskultu foje, he“, diris unu el ili „mi pripensis jam dumlonge, ke ni foje akiru kelkajn jroŝojn per facilanima maniero, la portado tro streĉas onin, kaj krome oni ne havas pleziron el tio. Sciu, ni foje spekelu pri brando. Post ok tagoj esdos la tineodancfesto en Liĥtenberĥ, ĝis tiam ni ŝparu dek ok jroŝojn kaj aĉetu por dalero etan bareleton da karavibrando. La ses jroŝojn da rabato os tiel jam niaj, kaj vi vidos klare, ke ankaŭ per enverŝoj jlasetope oni povas enspezadi monsumeton.“ –

La alia konsentis tiun proponon, kaj kiam la festtago venis, ambaŭ perkuminbrande ŝarĝite, frumatene elmarŝis tra la pordego al Liĥtenberg. Sed apenaŭ ili iris dum kvaronhoro, haltis tiu, kiu portis la bareleton kaj parolis: „Aŭskultu, Sperkel, esdas hodiaŭ virboveca nebulo, ĉiu el ni ĵuu nun unue unu brandeton, alie ni malvarmumiĝos.“ Tio tiel okazis kaj ripetiĝis plurfoje.

Sperkel: „He, Lehmann, rigardu foje en la barelon. Venu ĉi tien! Rigardu, kia granda truo jam esdas en la brando.“

Lehman: (rigardas internen) „Lucifero forportu mi, vi pravas! Kiel ĉio reduktiĝas tra la mondo, tio 'stas stranga! La tutan rabbaton ni nun jam forĵuintis. Ekde nun restos je ni nur plu la varo mem. Nu, sed tio ne as hontendaĵo, konsolu al mi tio, ke is hodiaŭ nebulo, kaj dum tia veteraĉo oni esu singardema. Jam denove mi havas specon de stomaka malvarmumo. Enverŝu do plian, sed ne avaru.“

Sperkel: „Ne, Lehmann, tio ne as ebla! De la varo ni trinku nenion plu, ĉi esdus nia pereo. Ankaŭ al mi soifas plu, sed mi klarigos vin, kiel ni faru. Vendiĝi devos la provizaĵo, por tio ĝi as ja farita! Ĉu ni nun tion ĵuos aŭ alia, tio as pri tio tute ejala. Ĉiu el ni por si mem plej proksimas.“ (Li metas manon en flankpoŝon de la jako.) „Vidu, mi levos nun plian gorĉen kaj donos vin unu jroŝon por ke la negoco deruliĝu laŭorde.“ (Li donas al Lehmann arĝentan groŝon kaj trinkas.)

Lehmann: „Sperkel, mi ne plu eltenos tion, haltu! Enverŝu min por jroŝon.“ (Li trinkas kaj pagas.)

Sperkel: „La okazon mi uzu, mia gorĉo estas jam tro seka.“ (Li trinkas kaj pagas. Ili iras plu.)

Lehmann: „He, demetu nun la barelon kaj enverŝu. Mi devas enfajfi brandon, mi as tiel muzikema anime.“ (Li trinkas kaj pagas.)

Sperkel: „Esas certe pro la fi-vetero. (Li enverŝas) „Tian soifon, kiel hodiaŭ, mi spertis ankoraŭ neniam ajn, kvankam foriĝis min jam multaj soifoj.“ (Li trinkas kaj pagas.)

Lehmann: (tre serioze): „Mi diru je vi, Sperkel, tio kaŭzis ja certe pleje la rara bonŝanco! Aliajtempe ni ne havas la brandon tiom jemane kiom hodiaŭ nun.“

Kiam ili alvenis Liĥtenbergon, la komerca artikolo ĝis eta restaĵo estis eltrinkita.

Ili kunkalkulis poste sian kontantan monon, rigardis sin tiam reciproke per malfermŝiritaj okuloj kaj pro mirego apenaŭ povis paroli.

Ilia posedo estis entute ne pli ol ununura arĝenta groŝo, per kiu ili pagadis sin reciproke.

tradukis Dorothea kaj Hans-Georg Kaiser

Adolf Glasbrenner
Die Kümmelspekulation

Zwei Arbeitsleute saßen zusammen auf der Treppe eines Eckhauses und sprachen von diesem und jenem.

“Hör’ mal, du”, sagte der eine, “ick habe mir det schon lange überlegt, wir müssen mal uf’ne leichte Weise en paar Jroschen verdienen. Det Dragen jreift zu sehr an, un man hat weiter keen Verjnijen davon. Weeßte wat, wir wollen mal mit Schnaps spekelieren. Über acht Dage is det Mottenfest in Lichtenberg. Bis dahin sparen wir uns achtzehn Jroschen und koofen vor’n Daler en kleen Tönneken mit Kümmel. Die sechs Jroschen Rabatt, die sind denn schonst unser, und denn sehste, natürlich, mit det eenzelne Jläser Inschenken verdient man ooch ‘ne Menge Jeld.” –

Der andere ging in diesen Vorschlag ein, und als der festliche Tag erschienen war, zogen beide frühmorgens zum Tore hinaus, kümmelbeladen, gen Lichtenberg. Kaum waren sie aber eine Viertelstunde gegangen, so hielt derjenige, welcher das Fäßchen trug, an und sagte: “Hör’ mal, Sperkel, det is heute ochsig neblich; wir wollen jeder eenen jenießen; sonst erkälten wir uns.” Dies geschah und wiederholte sich mehrere Male.

Sperkel: „Du, Lehmann, seh’ mal in det Faß rin! Komm mal her! Seh’ mal, wat d schon vor ‘ne Öffnung in den Kümmel entstanden is.“

Lehmann (schaut hinein): „Hol’ mir der Deibel, richtig! Wie det allens in de Welt abnimmt, det is merkwürdig! Den janzen Rabatt haben wir nu schon vernossen. Unjetzt bleibt uns bloß noch de Ware an sich und für sich. Na, aber det schad’t nischt, ick tröste mir. Et war heute neblich, un bei solch’ Wetter muß man sich sehr in acht nehmen. Mir is schonst wieder so kalt in’n Magen; schenk’ mich mal einen in; aber schwaddern muß er!“

Sperkel: „Ne, Lehmann, det jeht nich mehr! Von de Ware dürfen wir nischt anjreifen; dabei jingen wir zujrund. Mir durschtert ooch noch; aber ick wer’ dir erklären, wie wir die Sache machen. Verkooft muß der Vorrat werden, dazu is er da Ob wir nu davon jenießen oder een anderer. Jeder is sich selber der Nächste.“ (Er greift in die Seitentasche der Jacke.) Seh’ mal, ick schenke mir jetzt eenen in un jebe dir davor en Jroschen, damit die Jeschichte ihren orntlichen Jang jeht.“ (Er gibt Lehmann einen Silbergroschen und trinkt.)

Lehmann: „Sperkel, ick kann’t nich mehr aushalten, halte mal an! Schenk’ mir mal vor’n Jroschen in!“ (Er trinkt und bezahlt.)

Sperkel: „Die Jelegenheit wer’ ick benutzen. Mir is die Kehle ooch schonst wieder so drocken.“ (Er trinkt und bezahlt. Sie gehen weiter.)

Lehmann: „Du, setz’ mal die Tonne ab un jieß einen in. Ick muß eenen pfeifen, mir is so musikalisch zumute.“ (Trinkt und bezahlt.)

Sperkel: „Et muß durchaus heute an de Witterung liejen.“ (Er schenkt ein.) „So’n Durscht, wie ick heute habe, is mir noch nich vorjekommen, obschon mir schon viele Durschte vorjekommen sind.“ (Trinkt und bezahlt.)

Lehmann(sehr ernst): „Ick will dir sagen, Sperkel, det liegt nu woll ooch mehr an de Jelejenheit. Wir haben den Kümmel sonst nich so bei der Hand, wie heute.“

Als sie nach Lichtenberg kamen war der Handelsartikel bis auf eine Neige verschwunden. Sie zählten darauf ihre Barschaft, sahen sich gegenseitig mit großen Augen an und konnten vor Verwunderung nicht zu Worte kommen. Ihr Vermögen bestand nämlich in einem Silbergroschen, mit welchem sie sich wechselweise bezahlt hatten.

https://cezartradukoj.blogspot.de/