Laŭ iuj, Esperanto regresas en disvastiĝo pro manko de diskonigo (reklamo)

/”Mi volas fokusiĝi pri jena frazo "La ceteraj ne trovas kialon plue okupiĝi pri Esperanto".
Kion vi celas skribante tion?”/
---
Mi esprimis min sufiĉe milde. Malantaŭ la vorto ”kialo” kaŝiĝas grava trajto de la komunumo Esperanto.
Por klarigi la reagojn de la potencialaj estontaj lingvouzantoj, mi mencios mian sperton de antaŭ ok jaroj:

Iam mi tial interesiĝis pri E-o, ĉar min interesas ĉiaspeca homa racia verkaĵo, inventaĵo, novigo, ĉu scienca, ĉu teknika, ĉu arta. Bonŝance tiam neniu provis persvadi min aliĝi al la ”movado”, ĉar tiam mi tuj forturnintus min de la planlingvo.
Mi fakte scivolis, ĉu planita lingvo kapablas funkcii, aŭ ne. La ideo de ”artefarita lingvo” tre ravis min. Baldaŭ mi akiris la necesajn lernilojn, kaj komencis aŭtodidakte ellerni la lingvon. Mi rememoras, ke jam tuj komence mi rimarkis problemojn (neraciajn aferojn, nekonvenaĵojn, kontraŭdirojn) en tiu ”interpretata” gramatiko.

Post ĉ. jaro kaj duono da memlernado mi komencis legi beletron. Ŝokis min tio, ke dume iuj verkistoj skribis tute klare, racie, facile percepteble, aliaj skribis tiom nekonvene, ke mi naŭziĝis pri la planlingvo. Mi ne povis imagi, ke iu lingvo ne havu regulojn pri la maniero kompili frazojn. Tiu disa-misa, senorda vortumado fare de iuj ”laŭditaj” verkistoj tute seniluziigis min. Nek la hungara, nek la rumana, nek la angla kaj aliaj lingvoj funkcias sen reguloj pri kiel kompili frazojn. Longtempe mi kredis, ke mia komencanteco estas la kialo, ke estas penege legi iujn tekstojn. Pli poste mi malkovris pluan fuŝaĵon ĉe lingvouzantoj, eĉ ĉe eminentuloj: ili salamandris skandale! Mi devis ellerni legi iliajn tekstojn *laŭvorte* hungare, por povi ”traduki” la salamandraĵojn.

La duan ŝokon mi spertis tiam, kiam mi unue vizitis la urban ”movadejon”. Mi vizitis ĝin por povi efektive praktiki la paroladon. Sed mi ne havis kun kiu paroladi, ĉar ĉiuj krokodilis. Komence mi kredis, ke ili jam certe scipovas tiom bone la lingvon, ke jam ne plu bezonas ekzerci ĝin… Sed ne tiel estis. Mi jam decidis forgesi la tutan aferon, kiam dum la sekva kunveno aperis iu persono, kiu fine emis uzi la planlingvon. Tiutempe li estis la sola inter tieaj E-istoj, kiu kapablis normale uzi la planlingvon.

Danke al li, mi plu restis tie, kaj nelonge aperis, mi diru ”stelo” sur la firmamento de Esperanto, nome Flavio Rebelo (en Brazilo), kiu sukcesis vigligi helpe de la interreta portalo Ĝangalo la mondan lingvouzon tiel, kiel UEA neniam sukcesis. Tiutempe en la babilejo de Ĝangalo foje ĉeestis samtempe eĉ 40 personoj, kelkcento da uzantoj uzis la babilejon dum 24 horoj, eĉ nokte ĉiam eblis trovi komunik-partneron. Estiĝis viglega komunikado inter la plej diversaj landoj kaj etnoj. Oni povis ĝui Esperanton kiel efikan interetnan komunikilon. Ĝangalo altiris al si centojn da lingvouzantoj. Esperantistoj direktis siajn atentojn pli je Ĝangalo, ol je UEA, ĉar ricevis multe pli da servoj disde la senpaga Ĝangalo, ol de tiu UEA, al kiu vane pagis kotizojn.

Pluse, en Ĝangalo eblis legi nekutime klare, racie formulitajn, freŝajn, ĵurnalistajn artikolojn (kiuj ne estis altruditaj fare de iuj influrondoj) pri la tutmondaj okazaĵoj. De tie eblis ellerni vere klaran lingvostilon!
Do, Esperanto utilis kiel ilo por ĝojigi siajn lingvoscipovantojn. Estis inde ellerni Esperanton!

Sed tiu paradizo ne daŭris longe, ĉar post du jaroj UEA, pro envio, ne plu povis toleri la sukceson de Ĝangalo. Diversaj ”manevrojn” forprenis la emon disde Flavio plue evoluigi kaj funkciigi la furoran portalon Ĝangalo. Post kiam malaperis Ĝangalo, tuj ĉesis tiu tutmonda, viglega lingvouzado. Malaperis kialo por uzi la planlingvon.
Nun, helpe de Ipernity eventuale eblus ion reestigi tiurilate, ĉar la portalon Ipernity ne eblas tiom facile subpremi.

/"Sed por la movado estas gravaj ankaŭ la personoj, kiuj ne deziras lerni la lingvon, tamen povas subteni ties disvastigon. "/
---
Vi pravas, tamen tio estas deprima, ke el 20 Esperantistoj ĉ. 18 personoj volas subteni *nur* la disvastiĝon, sen ellerni la planlingvon, kaj nur ĉ. du pretas efektive ellerni la planlingvon...

/"La truon plenigas parte ipernity.com kaj mi esperas ke nova retpaĝo aktuale.info estos plia grava ejo por uzi internacian lingvon."/
---

Ŝajnas, ke aktuale.info, kiel produkto de TEJO ne sukcesis percepti la realan bezonon de lingvouzantoj. Mi citos informtekston el "ikso.net":

{[E@I estas laborgrupo de TEJO, kiu realigas projektojn, kiuj helpas al Esperanto-parolantoj uzi Interreton por tutmonde kunlabori, informi pri Esperanto kaj instrui ĝin. Kun informoj pri seminarioj, projektoj kaj la organizo mem.]}

Do, ĝi parolas pri "kunlaboro", propagando, instruado, organizo. Nenio mencio pri servoj por agrable profitigi la lingvoscipovon. Do kial ellerni planlingvon, se mankas ebloj ĝui ĝin?

Pri praktika, panodona uzado mi ne skribas, ĉar por tio Esperanto nuntempe ne konvenas. Sed ĝi estu almenaŭ ilo por alporti feliĉon al siaj uzantoj por, ke ili agrable libertempu komunikante senbarile kun tre diversetnaj personoj.

/"por mi Esperanto estas tre utila lingvo por multkultura komunikado"/
/"Kaj mi planas uzi ĝin por turismado venontjare"/
---
Tre bone, kara Fernando! Ĝuu kaj profitu ĉiukampe el la avantaĝoj de la pontnlingvo! Hobio kaj ĝuado pri diversaj kulturoj interkovriĝas.
Ĉu vi nur babilas, ĉu vi nur distriĝas, ĉu vi nur legas verkaĵojn de aliaj kulturoj, ĉu vi profitas el akireblo de informoj, ĉu vi profitas el eksterlanda turismo ŝulde al pontlingvo, ĉiuj agad-kampoj estas konvenaj por utiligi Esperanton!
Sed por ĉiuj supre menciitaj terenoj ja necesas ellerni korekte (racie) la planlingvon...
Ne sufiĉas nur svingadi la verdan flagon, porti insignon, kanti himnon, kaj bataladi stulte kontraŭ la angla lingvo, dume eĉ la lingvon Esperanto oni ne regas...

Kara Patrick kaj Sandrine,

Ankaŭ mi uzas Skype-on, sed mi ja scias, ke ĝi ebligas samtempe nur maksimume tri komunikantojn. Sed ekzisas iu alia interreta programo, nome Paltalk, kiu ebligas komunikadon inter senlimaj babilantoj (ĝi ebligas samtempan paroladon nur por unu partoprenanto). Tio eblas per la dissendo-ricevo sistemo: en certa momento povas paroli *nur* unu persono.
Dum la "epoko de Ĝangalo" ankaŭ la programo Paltalk estis tre vigla, populara, ni havis karan amikon en Aŭstralio, kun kiu ni voĉparolis dumnokte. En Skype aktiveco estis simile vigla, ĉar pere de la babilejo Ĝangalo eblis lasi mesaĝojn por la vespera voĉa komunuikado.
Sufiĉis malaperi Ĝangalo, ke ĉiuj voĉparolaj interretaj programoj silentiĝu rilate al Esperanta lingvo...
Pri tiu neniigo pri Esperanta aktivado faciligita de Ĝangalo, multe kulpas la reta revuo "Libera Folio", la "paroltubo" de UEA.

Mi fakte intencis prilumi tiun falsan miton, ke Esperanto tial ne disvastiĝas sufiĉe, ĉar publiko ne scias pri ĝi, ĉar ideon ne havas pri ĝia ”facileco”. Mi agis kiel angloj diras ”mitbuster”.
Nu, tiuj 30 000 gejunuloj kiuj dum dek jaroj ne nur informiĝis pri Esperanto, sed eĉ gustumis, ellernis ĝin, ne povas esti konsiderataj, kiel personoj kiuj eĉ ideon ne havas pri kiom facila estas Esperanto.
Se el tiuj 30 000 gejunuloj, kiuj ekzameniĝis dum dek jaroj pri Esperanto, nur malpli ol 2% pretas uzi ĝin daure, kiom procento dediĉos sin al Esperanto el tiuj, kiuj nur audis pri Esperanto, sed neniam lernis ĝin?
Lernu.net funkcias jam delonge. Tamen ĝi ne povis pliigi la emon ellerni Esperanton. Pli multaj Esperantistoj mortas, ol kiom estiĝas. Fakte ekzistas sufiĉaj iloj, ankaŭ tradiciaj por ellerni la planlingvon. Do, ne iloj mankas.
Mankas motivacio, ĉar mankas servoj bezonataj fare de lingvouzantoj, sed ne tiaj servoj, pri kiuj UEA decidas, ke ili *devas esti bezonataj* fare de uzantaro. Diktaturo ne alportas evoluadon.
Por bonvolemaj, honestaj homoj sufiĉas kelkaj malbonintencaj artikoloj, ke ĉesu plue agadi por la bonfarto de la komunumo. Enviemuloj akuzis Flavion, ke fraŭdis la monon kolektitan en Eŭropo por ITV. Tio sufiĉis por li. Dum kelkaj jaroj li financis el sia poŝo kvar dungitojn por Ĝangalo. Li povis fari tion, ĉar havis entreprenon. Sed tiun monkvanton li povintus donaci ankaŭ al sia familio. Dume kotizojn oni pagis ne por Flavio, sed por UEA. Li volis atingi tion, ke Ĝangalo iĝu memfinanca. Por tio li aldonis novajn servojn, por kiuj li petis pagon. Sed tiuj bazaj servoj restis daŭre senpagaj. Tiam multaj malbonintenculoj, eĉ el Hungario akuzis lin per monavideco... En realo tiujn akuzintojn ĝenis tio, ke Esperantistoj vizitis pli plezure Ĝangalon, ol iliajn portalojn.

La plialtiĝo de veturkostoj malhelpas vojaĝadon, kaj sekve ĉiam pli kaj pli da homoj preferas ferii hejmlande. Estonte la veturkostoj estos eĉ pli altaj. Tial la tradiciaj veturadoj al foraj eksterlandaj Esperantistaj renkontejoj jam perdas el intenseco. Bonŝance aperis alternativa eblo kontakti malmultekoste eksterlandanojn. Temas pri la ebloj certigitaj fare de interreto. Por faciligi la komunikadon inter diversetnaj personoj (kaj tiel veki motivacion) necesas estigi profesian interretan programon kiuj ebligu konatiĝon mondskale. Skype estas sufiĉe individua programo. Paltalko estas tiucele iom pli bona. Sed nur iu profesia babilejo povas efike kunteni la lingvouzantaron, kaj doni kialon por ellerni la planlingvon.

/" Unue, vi ne diras, ke dum multaj jardekoj, en kvazaŭ ĉiuj evoluitaj landoj, oni instruis kaj ankoraŭ instruas la anglan lingvon en plimulto da lernejoj ."/
---
Kara Onagrino, kion ekzakte vi intencas elstarigi per tio?
Niaj gejunuloj (ĉiujare minimume po 3 000) ellernas Esperanton propravole (por eviti la anglan), tamen Esperanto ne pruviĝis esti sufiĉe alloga por ekŝati kaj plue uzi ĝin. Esperanto allogis nek tiujn, kiuj jam ellernis ĝin, nek tiujn, kiuj nur aŭdis (informiĝis) pri ĝi. Oni ne emas uzi lingvon, kiun ne regas bone. Penado dum lingvouzo forprenas plezuron komuniki tiulingve.
Esperanto (kiel lingvo, ne kiel movado) allogas nek tiujn, kiuj volonte iĝis Esperantistoj (nur fragmento el Esperantistaro parolas la planlingvon).
Do, reklamo kaj propra spertiĝo en lingvoscipovo montriĝis esti neefikaj pro certa prisilentata kialo…
La anglan lingvon eblas ellerni suviĉe bone ĝis certa malalta nivelo, kaj per malmulta vortostoko. Tio validas ankaŭ por la franca, germana, kaj preskaŭ ĉiuj aliaj lingvoj.
Mi ŝokiĝis triafoje tiam, kiam mi spertis Esperantistojn paroladi pli komprene (eĉ se gramatike ne sufiĉe korekte) pere de la angla lingvo, ol pere de Esperanto kiun ili lernas foje jam eĉ de pli, ol dudek jaroj!


/"Fine, mi tute ne certas ĉu esperanto regresas aŭ progresas... "/
---
Nu, estas tre simple demonstri tion: sufiĉas fari komparon inter la averaĝaj aĝoj de Esperanto komunumanoj de antaŭ 50 jaroj, kaj de tiuj nunaj.

Alia, iom pli klera maniero pritaksi tiun tendencon estas kontroli la averaĝan aĝon de la verkistoj. Iam en la movado troviĝis talentaj verkistoj, kies averaĝa aĝo estis malpli, ol 40 jara. Nun vi trovos talentajn verkistojn, kies averaĝa aĝo estas pli, ol 60 jara. Vi ja scias, sen verkistoj lingvo perdiĝas…
Multaj Esperantaj komunumoj jam malaperis pro tio, ĉar ties lingvoscipovantaj membroj altaĝe formortis.

En Pécs antaŭ 40 jaroj ekzistis ses Esperantaj asocioj, kun po 15-30 anoj, nun ekzistas unu rondo, en kiu mi estas la plej juna membro (nun 52 jara) kiu kapablas paroli la planlingvon. Nia nuna rondo havas nur kvin pli-malpli aktivajn, parolkapablajn membrojn (krom mi, la aliaj estas averaĝe 76 jaraĝaj…)
Simile, eblas kompari la nombron de t.n. denaskaj infanoj de antaŭ ekz. 20 jaroj, al tiu nuna.


/" Esperanto ŝajnas eksmoda kaj la angla estontpromesa, do ili "preferas" la prestiĝan anglan, kaj eĉ ne deziras scii, ĉu ĝi estas logika solvo aŭ ne."/
---
Vi pravas, mi konsentas pri la laŭmodeco de la angla. Se Esperanto estus vere, ne nur laŭpropagande facile ellernebla planlingvo, tiukaze oni certe ekŝatus ĝin, kaj plezure uzus ĝin por altnivela komunikado, por kio la angla ne taŭgas por neangloj, ĉar tianivela komunikado postulas multe pli bonan lingvoscipovon. Oni uzus la anglan ĉefe nur por orientiĝi, por informiĝi, peti helpon eksterlande, sed uzus Planlingvon por pridiskuti pli komplikajn, pretendemajn aferojn.

Esperanto povus esti multe pli facile ellernebla planlingvo eĉ sen fari lingvajn "plibonigojn" je kio la plimulto el la maljunaj lingvouzantoj tuj ricevus koratakon. Mi nur pretere mencias, ke ekz. Ido funkcias bonege magraŭ tio, ke ĝia gramatiko ne estas enbetonita.

Por fari el Esparanto signife pli facile ellerneblan kaj vere allogan planlingvon, necesas fari fine tion, kion Zamenhof ne faris: kompili profesian gramatikon per konkretaj, raciaj reguloj, forlasante tiujn regulojn el la "interpretita gramatiko", kiuj nur "legalizis" la erarojn, nekonvenaĵojn el Fundamento kaj tradukoj, plue, necesas forigi la hereditajn salamandraĵojn, esceptojn, kiuj malfaciligas ellerni la planlingvon. En tiu kazo, libroj pri gramatiko, kiel PAG aŭ PMEG iĝus dekoble malpli dikaj, malgraŭ tio, ke la nombro de reguloj ne plu estos nur 16, sed eble ĉ. 50.
La nuna plorinda difiniteco de la gramatiko kaŭzas tion, ke eĉ por multaj eminentuloj, verkistoj, instruistoj, eĉ 40 jaroj ne sufiĉis por elelrni senerare Esperanton.


/" Estas "io" en mi, kiu tute ne akceptas NE uzi la lingvon pli efika, kiam mi estas kun aliaj homoj."/
---
Sed oni ne tial devas praktiki la planlingvon dum kunvenoj, ĉar estas Esperantistoj, sed nur por tio, ke *ne forgesu* la planlingvon.
Por "ne forgesi" vian patrinlingvon, vi havas eblon "praktiki" ĝin ankaŭ aliloke (hejme, en publikaj lokoj, en laborejo, ktp).

Sed la planlingvon vi ne povas praktiki kun iu ajn, sed nur kun tiuj, kiuj same scipovas ĝin pli-malpli.
Mi kutimas foje legi beletron kaj paroli ankaŭ rumanlingve, por ne forgesi ĝin. Simile, mi foje legas ankaŭ anglan beletron por prizorgi ankaŭ tiun lingvoscipovon.
Se oni ne prizorgas lingvoscipovon, tiukaze la respektiva lingvo ne plu helpos por komuniki kun alilandanoj.


/"Mi forgesis diri ke mi tute ne konsentas kun iuj movadanoj kiuj (laŭ vi) akuzas plimulton pri pigremo."/
---
Nu, min fakte tio ĝenas, ke la plimulto el Esperantistaro fanfaronas, ke Esperanto estas facile ellernebla planlingvo, dume la fanfaronantoj mem ne kapablis ĝin ellerni: ĉu pro pigreco? – se ne pro pigreco, tiukaze pro tio, ĉar Esperanto en ĝia nuna stato (ne havante profesie difinitan gramatikon) ne estas facile ellernebla planlingvo.

Ĉu eblas tio, ke la plimulto el Esperantistaro ne disponas pri "lingva preteco"? – Ĉiu mense ne malsana homo kapablis ellerni sian patrinlingvon. Laŭ prestiĝaj pedagogoj ne eblas paroli pri lingva-malpreteco.
Do, povas kulpi: 1.) nebona persona sinteno je lingvolernado, 2.) nekonvena difiniteco pri gramatiko, 3.) nekonvenaj instruiloj, 4.) ĝenerala malfacileco de la planlingvo.
Mi voĉdonas je la dua punkto, kies konsekvenco efikas ankaŭ al la tria punkto.

Ĝis nun la lingvistaj posteŭloj de Zamenhof ne kuraĝis kompili klarajn, raciajn regulojn por gramatikaĵoj, ĉar eĉ ili mem ne estis firmaj pri tiu "gramatiko", kiun eblas nur diveni/ interpreti el Ekzercaro kaj la tradukoj. Tiuj 16 reguloj estas evidente ridinde malmultaj.

La plej grava problemo estas tio, ke Ekzercaro kaj la tradukoj enhavas erarojn, kontraŭdirojn, salamandraĵojn, nekonvene elektitajn verbojn por certaj frazoj. Eĉ Fundamenta Gramatiko enhavas evidentan eraron. PAG kaj PMEG transprenis senpripense ĉiujn misaĵojn el Fundamento.
El nekonsekvenca lingvaĵo ne eblas konstrui klarajn gramatikajn regulojn, escepte se oni ekuzas la propran racion. Sed tio postulas forlasi la misaĵojn el modelfrazoj.
Tio estas simila situacio al tia matematika afero, kiam iuj asertas ke: "2 + 2 = 4, sed tamen foje ĝi povas esti ankaŭ 5"...
Per tia neracia konsiderado ne eblas klarigi aferojn. Tia maniero difini gramatikon povas esti akceptata nur kaze de etnaj lingvoj, ĉar neniu starigas postulojn pri skemeco, racieco, reguleco, kaze neregulaj etnaj lingvoj.
Ne eblas efike klarigi gramatikaĵon per longegaj, torditaj frazoj, plenaj per "garnaĵoj", prenitaj el iuj tradukaĵoj, skribaĵoj de Zamenhof. Por instrui gramatikaĵojn necesas *krei* instrucele taŭgajn frazojn! La ĝisnunaj gravaj verkistoj de lernolibroj ne havis kuraĝon krei proprajn instrucelajn modelfrazojn, pro manko de memfida lingvoscipovo.
Estas klare, ke sanmensa homo ne inklinas ellerni pluan neregulan lingvon: sufiĉas la angla.
Mi jam demonstris tion, ke Esperanto ne tial restas ignorite, ĉar publiko ne scias pri ĝi, sed ĉar ĝi en la nuna formo ne estas alloga.
Oni povas esti allogataj fare de iu planlingvo nur tiukaze, se ĝin eblas multoble pli rapide ellerni (tiel, ke oni povu uzi ĝin firme/memfide!), ol ajnan etnolingvon. Tio eblas se ĝia gramatiko estas racie kompilita, unusenca, klara, sena de neargumenteblaj neregulaĵoj, se la gramatiko havas klarajn regulojn rilate al frazoelementoj, vortordo, ktp. T.e. ĉar oni ŝatas uzi nur tiun lingvon, kiun povas regi bone. Cetere, ankaŭ la anglan lingvon eblas ellerni ĝis certa nivelo rapide... sed fuŝe!

La determina problemo estas tio, ke vane iuj kreas la mankantajn regulojn laŭ racieco, se inflŭhavaj gravuloj kontraŭstaras al tiu kunordigado. Vane mi klarigas kiel eble plej racie, ke por kompili unusencajn frazojn, certajn vortojn *ne eblas* uzi vicorde dise-mise, se gravuloj ĉiam citas frazojn de Zamenhof, en kiuj la Majstro uzis ilin dise-mise. Tiel ne eblas forigi la problemojn...
Mi estas nek la unua, nek la lasta kiu koleretas pro tiaj problemoj. Mi citos el lernolibro verkita de Heinrich Seppik:

"La netuŝebleco de la Fundamento signifas kompreneble tion, ke neniu rajtas en ĝi mem fari ian korekton au plibonigon, sed ĝi devas por ĉiam resti senŝanĝa kiel aŭtentika dokumento. Sed tiu netuŝebleco tute ne signifas, ke ĉiu esperantisto devas laŭlitere imiti eĉ la erarojn de la Fundamento kaj ke oni ne rajtas uzi vorton au formon, kiu ne troviĝas en ĝi. "

Konklude, oni povas verki kroman, paralelan gramatikon, kiu ne enhavu erarojn, kontraŭdirojn, salamandraĵojn kaj aliajn misaĵojn.
La originala Ekzercaro kaj la tradukoj povas resti kiel dokumentoj/relikvoj por lingvo-esploristoj, historiistoj.

Mi povas imagi ankaŭ alian solvon:
Decidpovaj gravuloj "marku" tiujn verkistojn, tradukistojn, kies lingvaĵo estas sena de Fundamentaj misaĵoj, kaj estonte oni kreŭ novan gramatikon laŭ tiuj klarlingvaĵaj verkaĵoj. Ekzempe, mi pretas deklari tiun lingvaĵon fare de la redaktoroj de la portalo "edukado.net", kiel unu el la konvenaj normo-donaj lingvaĵoj.

Sed estas malfacile bataladi kontraŭ ŝtoniĝintaj cerboj...
Kiam la lastaj lingvouzantoj konsciiĝos, ke la insistado konservi la misaĵojn de Esperanto kondukis ilin alen sakostrato, jam estos tro malfrue.

Ĉu vi opinias tiel, ke ekzistas pli efika maniero informiĝi pri Esperanto, ol konkrete ellerni ĝin je sukcesa lingvoekzameno?

Popoldire: "Apetito venas dum manĝado."
Ĉu ellerni Esperanton (eĉ se nur por akiri diplomon) ne signifas ankaŭ "gustumi" ĝin?
Se el tiuj, kiuj jam "gustumis" ĝin, nur malpli, ol 2% ekŝatis ĝin, ĉu tio ne signifas mankon de allogeco?

Tiuj gejunuloj, kiuj ellernas Esperanton por akiri lingvoatestilon, konsistas el sama "sortimento", el kiu konsistas ankaŭ tiuj gejunuloj, kiuj ne ellernas E-on por ekhavi diplomon.

Ĉu vi vere opinias tiel, ke tiuj homoj, kiuj eĉ ne gustumis Esperanton povas esti pli facile "kaptitaj" per reklamo, propagando, ol tiuj, kiuj jam eĉ ellernis Esperanton?