kopiita de: " Le Mode Diplomatigue "


Israelo - ĝis kiam senpuna ?

de Alain GRESH

Lundon, la 31-an de majo 2010

La atako, kiun la israela armeo faris dum la matena krepusko la 31-an de majo kontraŭ la ŝiparo transportanta internacian helpon al Gazo, kaŭzis dudekon da mortintoj. Tiu atako okazis en internaciaj akvoj. Ĝi vekis multnombrajn kondamnojn, inkluzive de eŭropaj landoj kaj de la franca registaro. Bernard Kouchner deklaris ke „nenio povas pravigi la uzadon de tia perforto, kiun ni kondamnas”. Pluraj landoj, inter ili Svedio, Hispanio, Turkio kaj Franciovenigis la israelan ambasadoron. Grekio suspendis aermanovrojn kun Israelo kaj nuligis viziton de la ĉefo de la israela aerarmeo. [1]

Kompreneble, tiuj kondamnoj estas bonvenaj. Eĉ se estas kelkaj personoj kiuj kuraĝas trovi pravigojn por la israela ago. Ekzemple la porparolanto de la franca partio UMP, Frédéric Lefebvre, sciigis, laŭ AFP, ke lia partio „bedaŭras” la mortintojn, sed denuncas la„provokojn” de „tiuj kiuj nomas sin amikoj de la palestinanoj”.

Ĵus antaŭ tiu armea ago, montrante antaŭscion kiu estas parto de liaj sennombraj kvalitoj,Bernard-Henri Lévy deklaris en Tel-Avivo : „Neniam mi vidis tiom demokratian armeon, kiu faras al si tiom da moralaj demandoj” [2]. Estas vere ke, dum la milito de Gazo, nia filozofo paradis sur israela tanko por eniri en la teritorion. [3] Kiel reago al la atako de hodiaŭ, Lévy kvalifikis ĝin, laŭ la AFP, „stulta”, ĉar ĝi riskas makuli la bildon de Israelo. Eĉ ne vorton de kondamno, nek vorton de bedaŭro pri la mortintoj ...

La sola demando kiu nun stariĝas estas, kian prezon la israela registaro devos pagi por tiu krimo. Ĉar, de jaroj, la Unuiĝintaj Nacioj faris dekojn da rezolucioj [Vd Rezolucioj de la UN ne respektitaj de Israelo en : Le Monde diplomatique en Esperanto.]], la Eŭropa Uniovoĉdone decidis sennombrajn tekstojn kiuj postulas de Israelo ke ĝi konformiĝu al la internacia juro aŭ tutsimple al la homrajtoj, ekzemple per ĉesigo de la blokado de Gazo. Tiuj tekstoj havis neniam eĉ plej etan efikon. Male, la Eŭropa Unio kaj Usono rekomencas Israelon.

Tion pruvis la akcepto de Israelo en la Organizaĵo por Ekonomiaj Kunlaborado kaj Disvolvado (OEKD), lastan semajnon, kaj la vizito en Francio de la israela ĉefministro Netanjahu por ĉeesti la akcepton de sia lando. Kiel komunikaĵo de la Asocio Francio-Palestino Solidareco (AFPS) de la 30-a de aprilo precizigis, „Ĉu Israelo en la OEKD ? Jen bato kontraŭ la paco !” [4], tiu aliĝo signifas la akcepton kaj inkludon de Cisjordanio kaj de laGolano en la israelan „perimetron”. La fakto ke Israelo permesas al si kelkajn tagojn poste ataki la ŝiparon de la paco konfirmas ke tiu ŝtato vidas en tiaj bonaj kondutoj verdan lumon por ĉiaj siaj agoj.

Tio okazis jam en decembro 2008. Tiam estis la Eŭropa Unio kiu decidis la „altigon” de la duflankaj rilatoj kun Israelo, donante al tiu ŝtato privilegiojn kiujn ĝis tiam ĝuis nur kelkaj grandpotencoj. La israelaj tankoj povis kelkajn tagojn poste ataki la teritorion de Gazo kaj fari, tute senpune, „militkrimojn” kaj eĉ „krimojn kontraŭ la homaro”.

Richard Falk, speciala sendito de la Unuiĝintaj Nacioj pri la okupataj teritorioj, skribis, en Le Monde diplomatique (marto 2009) tekston titolitan „Necesa kulpigo de la respondeculoj de la agreso kontraŭ Gazo”. Kelkajn monatojn poste, la komisiono de la Unuiĝintaj Nacioj prezidata de la sudafrika juĝisto Richard Goldstone deponis siajn konkludojn. Ili estis kondamnaj por Israelo, kvankam ili ne ekskludis la Hamason. La teksto konfirmis ke estis ja la israela armeo kiu rompis la batalhalton kaj ĝi prilumis la faritajn krimojn. Tiu teksto konfirmis multnombrajn raportojn jam publikigitajn de Amnestio Internacia kaj de Human Right’s Watch.

Tiuj tekstoj sekvigis nenian sankcion kontraŭ la israela registaro. Unu el la argumentoj por pravigi tiun pasivecon estas ke la kulpigitaj agoj estis en Israelo serioze enketataj, kion argumente malkonfirmas la juristo Ŝaron Weill, en septembro 2009 de Le Monde diplomatique en EsperantoDe Gazo ĝis Madrido – la celmurdo de Salah Ŝehadeh.]].

En Israelo okazas cetere senprecedenca ofensivo kontraŭ la organizaĵoj kiuj defendas la homrajtojn, ĉu internaciaj aŭ israelaj, kiuj estas nun konsiderataj kiel strategia minaco por la ŝtato, tuj post la minaco de Irano, de la Hamaso kaj de la Hizbolaho. Vera entrepreno de mallegitimado kiu fariĝas kontraŭ tiuj organizaĵoj pere de grupoj subtenataj de la registaro kaj de la ekstremdekstro kiel NGO Monitor, paralele kun propaganda milito por pravigi la nepravigeblon (vidu Dominique Vidal : „Ju pli grandas la mensogo ...”, Le Monde diplomatique en Esperanto, februaro 2009 http://eo.mondediplo.com/article146....]] Ĉu vere estas mirige ke israelaj soldatoj konsideras la aktivulojn, kiuj venis por porti vivrimedojn al Gazo, kiel „teroristojn” kaj traktas ilin kiel tiaj ?

Ĉu la senpuneco daŭros, aŭ ĉu kelkaj registaroj kuraĝos fari konkretajn disponojn por sankcii Israelon, por komprenigi al ties registaro (kaj ankaŭ al ĝia popolo) ke tiu politiko havas prezon, ke la subpremado havas prezon, ke la okupado havas prezon ?

En la kadro de la Eŭropa Unio Parizo povus proponi al siaj partneroj suspendi la interkonsenton pri asociado pro la artikolo 2, kiu asertas eksplicite ke Israelo devas protekti la homrajtojn (vidu Isabelle Avran : „Prokrastoj de la Eŭropa Unio pri Israelo”, en Le Monde diplomatique en Esperanto, junio 2009).

Francio povus jam, sole, sen atendi la konsenton de siaj eŭropaj partneroj, fari tri disponojn :

‒ Unue, kaj tio estus nur konformiĝi al la juro kaj al la decidoj de la Eŭropa Unio, lanĉi kampanjon por laŭspuri la devenon de la israelaj produktoj eksportataj en Francion kaj malpermesi (ne nur imposti) la produktojn de la kolonioj ;

‒ poste, aserti ke la instalado de koloniantoj en la okupataj teritorioj ne estas akceptebla kaj ke tiuj devos do submetiĝi al neceso de vizo se ili deziras eniri Francion, dispono facile realigebla laŭ la adresoj de la individuoj kiuj deziras viziti Francion ;

‒ fine, proklami ke francaj civitanoj kiuj faras sian militservon en Israelo ne rajtas servi en la okupataj teritorioj. Ilia partopreno en agoj de okupad-armeo povus sekvigi jurajn persekutojn.

Bernard Kouchner anoncis ke ne estas francaj civitanoj inter la mortigitoj sur la ŝipoj. Sed ĉu li scias ĉu estas francaj civitanoj inter la respondeculoj de tiu krimo ?

Alain GRESH.

la fonto: http://eo.mondediplo.com/article1612.html