Pri Jo… kaj Martine

Kutimaj legantoj jam legis pri Jo kiu iris al Provence por bredi ŝafojn kun amikino Martine ĉu ne?

Nu, ili revenis el Francio kiel amatoj. Bone kompreni tion mi ne povis, vidu Jo havis sian specifan karakteron, ne ĉiam facilan kaj Martine, nu ja, laŭ mi mankis eta ŝraŭbo en la kapo ĉe ŝi. Ne gravas, ili decidis kune vivi kaj mi kiel pastro benis ilian amon por eterne kiel ilipromesis unu la alian.

La rilato ŝajnas al mi estis bone, almenaŭ tion mi pensis kiam mi vespere kusante en lito aŭdis pro malaltkvalito de la konstruaĵo en kiu ni vivis, la amajn kantojn de miaj du amikoj. Precipe Martine de tempo iom tro bruis, sed por ke ŝi ne hontu kiam mi avertus pri tio, mi mutis en ĉiuj lingvoj. Mi ankaŭ ne volas doni detalojn ĉi tie ĉar ne decas paroli pri privataj aferoj de aliaj homoj.

Iun vendredon mi rezignis pri laŭ kutima diboĉado en nia trinkejo kie ni havis nian propran lokon al la bufedo. Kaŭzis tion sufiĉe alta fakturo kiun mi devis pagi al la kompanio kiu zorgis por elektro en mia loĝejo. Mi preferis pagi la fakturon pli ol sidi en mallumo sen eblo spekti stultan programon dormvekan sur televidilo.

Venu kun ni, Martine diris, Venu kun ni preskaŭ ordonis Jo, mi pagos la vesperan diboĉadon kaj kiam la financoj pli favoros vi repagos. Tamen mi havas karakteron kiel ŝtalo kaj kun kapo fiere en la aero mi rifuzis la kamaradan proponon. Nu, inter ni, estis ankaŭ tempo ke mi donis iom da ripozo al epato.

Mi decidis havi intelektan vesperon kaj prenis Georges orwell kaj lia Saluton al Katalunio en mia lito. Eble dek minutoj poste aŭ ĉu estis dekkvin, mi jam salutis la realan mondon kaj estis en mondo de sonĝoj kaj koŝmaroj.

Ek mi vekiĝis pro bruo en koridoro de la apartementkonstruaĵo.

Ĉu vi scias kio vi estas, vi estas falsa kreteno, diris rabie la voĉo de Martine. Vi estas mensogulo, fripono vi estas malfidela hundaĉo.

Mi tuj aŭdis ke Martine ege koleris.

Vi, vi, vi estas ĵaluza frenezulino, respondis amiko Jo.

La aldona informo lernis min ke Jo kaj Martine havis rilatan problemeton. O jes mi preskaŭ certas ke iu ne estis enordo.

Mi aŭdis kiel miaj du amikoj riprocis unu la alian dum ĉiu paŝo kiun ili metas sur ŝtuparo.

Lastan frazon kiun mi aŭdis venis de Martine; ek de nun vi povas fiki vi mem.

Aj kiel mi kompatis Jo, ĉar jam mem dum pli ol jaro sen edzino aŭ amatino, mi sciis ke la propono de Martine apenaŭ realigeblas. Mi metis orelon kontraŭ la enirpordon kun espero ke Jo ridegus kun bona ŝerco. La sola kiun mi aŭdis estis frapeganta pordo kiu signifis ke ili eniris propran apartementon.

Estis la dua en la nokto, do mi decidis uzi mallumajn horojn por kapti iom pli da dormado. En lito mi iom cerbumis kiamaniero Jo devas fiki sin mem kiam mi aŭdis ke la pordo de mia apartamento malfermiĝis. Mi ne havis kutimon ŝlosi la pordon ĉar pro okazinta bankroto, ŝtelisto, certe el kompato, lasus kelkajn aĵojn ĉe mi anstataŭ ŝteli ion de mia foruzitan bazaron.

Kun sufiĉe laŭta bruo la pordo fermiĝis kaj ek mi vidis figuron kiu eniris mian dormĉambron. Virino tute nuda kun kapkuseno sub la maldekstra brako.

Iru al flanko de la lito, nun, ordonis Martine. Iun timon kaptis min kaj mi tuj obeis al mia kara amikino. Pardonu mi diris sed vi estas nuda.

Jes diable estas varmege ĉu eble vi portas peltan jakon en lito.

Ne Martine mi nur surhavas horloĝon kiel kutime kiam someras kaj temperaturo altas.

Do ne bleku ŝi respondis kaj tenu la faŭkon mi volas dormi.

Mi klopodis pensi ĉu utilas diri ion pli sed Martine jam sufiĉe laŭte diris al mi; se vi kuraĝas tuŝi mian korpon mi pincas tiel forte viajn testikojn ke vi morgaŭ daŭre ne povas kuri.

Tre saĝe mi metis min duone en lito duone apude, tiel kiel ekvilibro permesis.

Multe mi ne plu dormis. Problemo estis ke Martine ne kuŝis simple en lito kaj dormis, sed ke ŝi moviĝis daŭre de unu flanko al alian kaj timo ke testikloj estu molestita estis tiel granda ke mi preferis nokton sen dormo ol doloron al miaj privatujoj.

Je la 6-a matene mi decidis preni banon. Ĉiam estas agrabla ke oni prenas banon, kaj avanteĝo estas ke la korpo estos poste pura kaj bonodora. O jes, mi de tempo elspezis iom da mono al botelo da bonodora ŝaŭmo por verŝi en akvon de la bankuvo.

Mi apenaŭ sidiĝis kiam Martine eniris banĉambron. Daŭre nuda evidente ĉar neniu vestaĵo ŝi kunportis dum nokta promenado al mia apartamento.

Mi nun ja devas diri ke Martine havas belegan figuron, tre virineca. mamoj belegaj, ventro belega, jes tiu parto belega kaj kruroj belegaj.

Ek akrigis la voĉon; donu iom da loko al mi, mi volas bani min. Afabla kiel mi estas mi volis ekstari kaj doni mian banon, kun mia akvo kaj mia ŝaŭmo al Martine.

Sidiĝu!

Jes Martine kaj ŝi metis la piedojn en la bankuvo kaj sidiĝis vid al vide de mi. Mi iom ordigis la ŝaŭmo tiel ke la aspekto estis pli deca kaj el nervozeco komencis kanti. Stultan kanton pri tulipoj el Amsterdamo.

Silentu!

Jes Martine.

Mi klopodis iom pensi sed cerbaro ne emis helpi min. La bona kaj trankviliga bano iĝis infera loko el kiu mi volis eskapi.

Martine, mi aamo, Martine ĉu ci estas ĉi tie. Jo envenis mian apartamenton kaj mi aŭdis kiel liaj piedoj direktis sin al mia banĉambro.

Li eniris banĉambron kaj komencis kisi Martine. Mi amas vin pupeto mia, mi amas vin jelpis Jo. Samtempe li karesis mamojn de Martine.

Mi klopodis esti ne videbla sed dubas ĉu mi sukcesis. Post karesado kaj kisado Jo metis sin sur seĝo kiun mi tro havis kaj pro tio metis en banĉambro kiu kutime estas privata ejo de mi.

Kreteno vi estas, falsa amanto, fripono, malfidela hundaĉo.

Sed mi faris nenion, amo mia, respondis Jo.

Vi faris nenion, vi faris nenion, vi diable okulumis al An putina Sofi.

Ansofi mi demandis. O jes kiam rilatis pri scivolemeco mi perdas ĉiun timon. Sed Ansofi estas kun amiko Jim.

Silentu, ne enmiksiĝu, ordonis Martine. Ansofi ne plu estas kun Jim. Jim pisis apud la poto ĉe tiu putino Helene.

Ĉu vere, mi kuraĝis demandi, Jim kun Helene. Nu mi jam delonge suspektas ke tiuj du estis pli ol nur amikoj, mi reagis iom fiera.

Jes, preskaŭ kriis Martine, kaj tiu hundaĉo ĉi tie okulumis tutan vesperon al Ansofi.

Mi konstatis ke mi denove devis iom ordigi al ŝaŭmon.

Jo okulumas al ĉiuj belaj virinoj Martine, mi duonlaŭte diris.

Li devas mallerni, nun tuj, li estas mia kaj aliaj damnaj putinoj devas serĉi propran amaton.

Mi volis subteni la tezon de Martine sed ekkoleris Jo.

Dum kvaronhoro miaj amikoj kriis, jelpis, ordonis, devigis kaj mi vidis kiel Jo pli kaj pli koleris.

Mi silente sidis en bankuvo, iom ordigis re kaj re la ŝaŭmo kiu tamen perdis pli kaj pli la forto kaj do mi deziris nur unu afero ke ĉiuj kiuj estis en mia banĉambro nun forlasus ĝin.

Martine ne finis kriadon kaj Jo pli kaj pli paligis. Kaj tiam okazis kiu estis neevitebla. Mi scias ke Jo toleras multegon, sed momento ke iu transpasas la limon, kiam iu volas forpreni la libercon de Jo, li prenas plej drastan decidon.

Tute trankvile li diris al Martine; ĉu vi scias kion vi povas fari? Vi fiku… Kaj mi tuj volis aldoni, vi mem, sed diable tion Jo ne diris. Li tute trankvile diris vi fiku ek de nun Jack.

Tiam li forlasis la banĉambron dirante ke li neniam plu volis vidi Martine, ke ŝi ne plu ekzistas, ne plu estas parto de lia vivo.

Martine rigardis al mi. Mi rigardis al Martine kaj kolektis plenan kuraĝon por ke mi povu diri; Mi ne devas fiki vin ĉu ne Martine. O dioj en la cielo ne donu al mi donacon venenigitan, kaj la dioj aŭskultis ĉar el buŝo de Martine venis frazon; evidente ne idioto, mi nur preferas verajn virojn.

Neniam en vivo mi estis tiel feliĉa kun malhumiligon tiel. Mi esats ne vera viro, dankon dioj, dankon anĝeloj, dankon diabloj.

Martine estis belega virino, vere. Eble mi priskribas sian aspekton en iun de la sekvaj rakontoj.

Kiam mi fermas okulojn kaj pensas pri Martine… ah fakte mi nur povas pensi al sia frenezeco. Tamen ne Martine plej verŝajne estas la plej bona amikino kiun mi iam havis.

Ŝi estis patrino por mi ĉar ŝi bonege kuiris, ŝi estis fratino por mi ĉar ŝi donis ŝultrojn kiam mi por la mila fojo perdis amikinon, kaj, sed pri tio mi certe foje rakontos, estis amatino. Nu ja por diru 3 minutojn.

Semajno post la grava okazaĵo mi demandis al Jo, ĉu ni irus diboĉi. Jes li diris. Mi iris al apartamento de Martin kaj petsi ĉu ni diboĉas semajnfinon for el memoro kaj ŝi diris jes.

Do tiun vendredon Jo, Martine kaj mi iris al nia kutima trinkejo, metis nin sur kutima seĝo. Martine klopodis ĵaluzigi Jo, Jo okulumis kiel kutime al ĉiuj virinoj, kaj mi . Nu ja kion mi faris. Fakte mi estas nur enua persono. Feliĉe mi lernis ne tro enuigi aliajn homojn.

El vico, plej unua malaperis Martine, kiam ŝi edziĝis kun ricega knabo kiu havas fabrikon kie oni faras tapiŝojn. Jo, kiel vi scias mortis, kaj mi? Jes kion mi faras? Mi tenas la momentojn el la vivo viglajn kaj freŝajn.

Certe mi parolos pli pri Jo, kaj Martine kaj jes pri Ansofi mi ankaŭ devas rakonti ion.

Rapida kalkulo diras ke mi devas verki pliajn 62 jarojn. Mi faras mian bonon por sukcesi.