Lastan fojon mi rigardis

al kutimaj floroj sur tablo, akvario kun fiŝoj stulte gapante, al kio diable.

Forigas ĉiun polvon de la vestaĵo kaj samtempe ĉiujn pekojn kaj mensoĝojn.


Malfermas stratpordon, viŝas antaŭ eliri ŝuojn al pordo-mato,

Salutis najbarinon, kiu ĵetis mienon riproĉan, pro kio diable.

Mezuris por plej lasta fojo longecon de la strato

Kaj komencis promeni,

For el propra vivo.