Lars Gustafson: Strangaj birdoj flugis (prozpoemtraduko)

Strangaj birdoj flugis

Kaj ĉio revenas,
speciale nokte, kvazaŭ ĝi scius
pri mi ion, kion mi ne scias:
la malnova bruna pensiono
ĉe la fervoja viadukto,
la lignosegejo kun siaj pervapore pelataj segiloj,
kiuj de tempo al tempo eligis en la hela tago
tiel nekutimajn strangajn sonojn,
la lago kun la drivantaj kaj parte jam sinkintaj trunkoj.
Ie post la horizonto
etendiĝis senfinaj marĉaj herbejoj.
fragmito, kiu estis pli densa ol ĉiu alia.
Strangaj birdoj flugis
kaj havis por mi ankoraŭ ne nomojn,
sed ili flugis kiel estontecaj revoj,
revoj, kiuj estis antaŭaj eble
tridek jarojn aŭ eĉ pli da ili.
Antaŭe rilate al tio, kio estis mia nekonata
estonta vivo,
ili flugis,
peze kaj tute proksime super la tera surfaco.


Lars Gustafsson
Seltsame Vögel flogen

Und alles kommt zurück
besonders nachts, als wüßte es etwas
von mir, das ich nicht weiß:
die alte braune Pension
am Eisenbahnviadukt,
das Sägewerk mit seinen dampfgetriebenen Sägerahmen,
die manchmal am hellichten Tag
so sonderbar klagende Laute von sich gaben,
der See mit treibenden und halb versunkenen Stämmen.
Irgendwo hinter dem Horizont
erstreckten sich endlose Sumpfwiesen.
Schilf, das dichter war als jedes andere.
Seltsame Vögel flogen
und hatten für mich noch keine Namen,
aber sie flogen wie künftige Träume
Träume, die vielleicht dreißig Jahre
voraus lagen oder mehr
voraus in dem, was mein unbekanntes
kommendes Leben war,
sie flogen,
schwer und ganz dicht über die Oberfläche.