Cezar
Tie supre, jen lumas la steloj
Viaj tielnomataj amikoj,
(se vi ankoraŭ havas iujn),
aŭ via geedza partnero,
(se vi ne estas jam eksedziĝinta),
aŭ la kanario,
(se ĝi ankoraŭ ne forflugis),
rakontas al vi sen kompato
ĉiam denove la samajn aferojn.
Vi pensas, ke vi jam delonge estas morta,
neniu sento, por nenio plu.
Ĉio estas ŝajne pli malproksima de vi
ol iuj foraj galaksioj.
Vi volas legi ion, sed la linioj
fordrivas el viaj okuloj.
Vi volas surskribi ion,
sed vi demandas vin tuj:
Kial? Pro kio? Por kiu?
Estas kiel falo en abismon.
Vi ne plu moviĝas,
vi sidas kiel katenito,
viaj piedfingraj ungoj kvazaŭ kreskas
en la tablon.
Ĉiu rezisto kontraŭ tiu sento
estas ŝajne sen senco.
La Tria Mondmilito povus komenciĝi,
estus egale al vi.
Sed tiam vi tamen pene leviĝas,
surmetas mantelon kaj iras
en la fridan nokton.
Tie supre, jen lumas la steloj
kaj vi lasas pendi la kapon
kaj trotas apatie antaŭen
tra la fantomeca urbo.
Viaj paŝoj resonas,
kvazaŭ oni persekutus vin,
kaj viaj ombroj sekvas al vi.
Sed tiam la frido spite tion
penetras sub vian haŭton
kaj via morna obtuza sento perdiĝas.
Tiam vi rigardas la stelojn.
Vi rememoras, ke vi estas stelinfano.
Vi estas ja farita el stelopolvo.
Via patrio estas la kosmo.
Agrabla hejmeca sento inundas vin.
Kaj poste vi demandas vin tute mirigite,
kial vi estis ankoraŭ tiom deprimita
antaŭ nur kvin minutoj.
PS: Jen teksto, kiun mi verkis germane jam en la jaro 1988
Hans-Georg kaiser
Dort oben, da leuchten die Sterne
Deine Freunde,
wenn du noch welche hast,
oder deine Ehehälfte,
wenn ihr noch nicht geschieden seid,
oder der Kanarienvogel,
wenn er noch nicht weggeflogen ist,
erzählen dir alle ohne das geringste Mitleid
immer wieder die gleichen langweiligen Geschichten.
Du denkst, du wärst schon längst tot,
kein Gefühl mehr, für nichts.
Alles scheint weiter weg von dir zu sein
als irgendwelche fernen Galaxien.
Du willst etwas lesen, aber die Zeilen
schwimmen dir vor den Augen weg.
Du willst etwas aufschreiben,
aber du fragst dich sofort:
Warum? Weshalb? Wofür?
Das will ja doch keiner lesen.
Es ist wie ein Absturz in einen Abgrund.
Du bewegst dich nicht mehr,
sitzt da wie angekettet,
deine Fußnägel wachsen
scheinbar in die Dielen.
Jeder Widerstand gegen dieses Gefühl
ist offenbar sinnlos.
Der dritte Weltkrieg könnte jetzt ausbrechen,
es wäre dir egal.
Dann raffst du dich aber doch auf,
ziehst dir einen Mantel an und gehst
hinaus in die kühle Nacht.
Dort oben, da leuchten die Sterne,
und du läßt den Kopf hängen
und schlepppst dich apathisch voran
durch die Geisterstadt.
Deine Schritte hallen,
als ob man dich verfolgen würde,
und deine Schatten folgen dir nach.
Dann dringt dir aber doch
die Kälte unter die Haut
und deine Abgestumpftheit verliert sich.
Danach siehst du dir die Sterne an.
und dann fragst du dich verwundert,
warum du vor fünf Minuten
noch so niedergeschlagen warst.
Sign-in to write a comment.