Fritz Mauthner
Viktimo

Estis iam pentristo, tiu lernis multon en la akademio: Desegni kaj froti kolorojn, farbi kaj sin vesti kaj fari grandajn planojn. Krome li ankoraŭ posedis mirinde belan amatinon.

Li havis la nomon Kardelo kaj estis malbona pentristo. Sed la amatino havis fortajn brakojn, kaj rigide supren turnatajn okulojn; ŝi volis vidis lin supre super siaj kunuloj aŭ levi lin alten super ili, se li ne povis grimpi el propra forto.

Li iradis pigre kaj parolis pri granda bildo, kiu havu la titolon: „La viktimo“. Morgaŭ li volis komenci. Nur pozistinon li serĉis ankoraŭ por „la viktimo“.

Dum jaroj li serĉis sian pozistinon. Fine demandis la amatino: „Ja kian pozistinon vi serĉas? Kion tiu ino kapablas, kion mi ne povas?“

Bela ŝi estu kiel vi, kaj tiun ĉi tranĉilon ŝi devos povi puŝi en sian mamon, rekte starante sur la pozotablo, antaŭ mi.“

„Surkadrigu la tolon", diris la amatino: „Prenu la kolorplaton kaj malfermu la okulojn!“

Nur bendo solviĝis kaj tuj falis ĉiuj vestoj de ŝi. Nuda ŝi staris tie; svelta kaj plene ekflorinta, ŝi grimpis la tri ŝtupojn supren, surmetis la tranĉilon sub la ŝvelanta maldekstra mamo, rigardis fiere kaj decidiĝinte supren kaj demandis: „Ĉu tiel estas bone?“

„Ne tute“, vokis la pentristo senpacience. „La viktimo“ devas ja rideti! Kun rideto ŝi devas puŝi la tranĉilon en sin.“

La amatino ridetis kaj profunde puŝis la tranĉilon kun rideto en la koron.

La pentristo fariĝis maljuna kaj tamen ne pentris sian grandan pentraĵon. Li postulis ja feliĉan rideton! Kun feliĉa rideto sur la lipoj la viktimo estu devinta morti. Sed la amatino mortante ridetis tute false, amare, mokeme.

Fritz Mauthner
Das Opfer

Es war einmal ein Maler, der hatte viel gelernt auf der Akademie: Zeichnen und Farbenreiben, Anstreichen und Sichkleiden und große Pläne machen. Dazu hatte er noch eine wunderschöne Geliebte.

Er hieß Stieglitz und war ein schlechter Maler. Die Geliebte aber hatte starke Arme und starr emporgerichtete Augen; sie wollte ihn hoch sehen über seinen Genossen oder ihn hochheben über sie, wenn er nicht steigen konnte aus eigener Kraft.

Er ging müßig umher und sprach von einem großen Bilde, das sollte »das Opfer« heißen. Morgen wollte er anfangen. Nur ein Modell suchte er für das »Opfer«.

Jahrelang suchte er sein Modell. Endlich fragte die Geliebte: »Was suchst du denn für ein Modell? Was wird dieses Weib denn können, das ich nicht kann?«

»Schön muß sie sein wie du, und dieses Messer muß sie sich in die Brust stoßen können, aufrecht auf dem Modelltisch, vor mir.«

»Spann die Leinwand auf«, sagte die Geliebte. »Nimm die Palette und mach die Augen auf!«

Ein Band nur löste sie und alle Gewänder fielen von ihr ab. Nackt stand sie da, schlank und voll in ihrer Blüte; sie stieg drei Stufen hinauf, setzte das Messer an unter der schwellenden linken Brust, blickte stolz und entschlossen empor und fragte: »Ist es so recht?«

»Nicht ganz«, rief der Maler ungeduldig. »Das ›Opfer‹ muß ja lächeln! Lächelnd muß sie das Messer hineinstoßen.«

Die Geliebte lächelte und stieß sich lächelnd das Messer tief ins Herz.

Der Maler ist alt geworden und hat sein großes Bild nie gemalt. Er hatte doch ein glückliches Lächeln verlangt! Mit einem glückhaften Lächeln auf den Lippen mußte das Opfer sterben. Die Geliebte aber hatte im Tode ganz falsch gelächelt, bitter, spöttisch.

http://cezartradukoj.blogspot.com/