Kiel mi fariĝis riĉa

Mi estis kompatinda povrulo, tiel kiel aliaj kompatindaj povruloj. Nenion pli ol dometon kaj kelkajn akreojn da agro mi havis, kaj antaŭ la plugilon mi jungis miajn du kaprojn. Sed mi ne volis sukcesi, kaj mi havis multon da ĉagreno. Tial mi aĉetis du hundojn. Tiujn mi nun jungis al la plugilo, sed la du kaprojn antaŭen. Kaj al la kaproj mi metis pecon da kuko sur la transversan lignon. La hundoj rimarkis la kukon kaj postkuris ĝin, sed la kaproj timis la hundojn kaj same kuris. Nun la plugado bone sukcesis.

Kaj vidu, du ovojn mi elplugis. Tio ne estis kutimaj ovoj. Mi portis ilin hejmen kaj sidigis mian edzinon sur ilin. Kaj kion, laŭ via opinio, ŝi do kovis? Du bovinojn! La bovinoj donis lakton, kaj nun ni havis sufiĉe da butero en la domo. La mizera vivo estis finita.

Finfine mi ne plu sciis, kion fari kun tiom da butero. Jen mi konstruis en la ĝardeno buterostakon. Sed kiam en printempo la suno radiis sur ĝin, ĝi komencis fandi kaj ekestis fosaĵo kaj tiam rojo. Jen mi konstruis muelilon apud la rojo, tiu klakadas bele.

Multaj homoj venis kaj miris, kaj nun ankaŭ vi miras, kia bravulo estas mi!

tradukis Dorothea & Hans-Georg Kaiser

el la la libro "La azenonesto", sorabaj popolhumuraĵoj, VEB Domovina-eldonejo Bautzen en GDR/ nun Germanio.

Sorbische Geschichte
Wie ich reich geworden bin

Ich war ein armer Schlucker wie andere arme Schlucker auch. Nichts als ein Häuschen und einige Morgen Acker hatte ich, und vor dem Pflug spannte ich meine zwei Ziegen. Aber das wollte nicht gehen, und ich hatte viel Ärger. Deshalb kaufte ich mir zwei Hunde. Die spannte ich nun an den Pflug, die beiden Ziegen aber davor, und den Ziegen legte ich ein Stück Kuchen auf das Querholz. Die Hunde bemerkten den Kuchen und rannten danach, die Ziegen aber fürchteten sich vor den Hunden und rannten auch. Nun ging das Pflügen gut.

Und sieh, zwei Eier pflügte ich hervor.

Das waren keine gewöhnlichen Eier. Ich nahm sie mit heim und setzte meine Frau darauf. Und was meinst du wohl, was sie da ausgebrütet hat? Zwei Kühe! Die Kühe gaben Milch, und nun hatten wir Butter genug im Hause. Das ärmliche Leben war zu Ende.

Schließlich wusste ich nicht mehr, was ich mit der vielen Butter anfangen sollte. Da baute ich im Garten einen Butterschober. Als aber im Frühling die Sonne darauf schien, begann er zu schmelzen, und es entstand eine Graben und dann ein Bach. Da baute ich eine Mühle an den Bach, die klappert schön.

Viele Leute kamen und staunten, und nun staunst auch du, was für ein Kerl ich bin!

PS: Aus dem Buch "Das Eselsnest", Sorbische Volksschwänke, VEB Domovina-Verlag Bautzen, DDR

https://cezartradukoj.blogspot.com/