Hans-Georg Kaiser
Mia eterna revo
Kiam mi estis infano, mia vivo ne ĉiam estis facila.
Mi patro ofte traktis min per pugnoj, kiam li revenis ebria el iu bierejo. Kaj mia patrino ne amis min. Tial mi fuĝis ofte en aventurojn. Unue, ankoraŭ kiel vilaĝano, en arbaron, al lageto. Poste kiel urbano en la defluejan kanalsistemon de mia urbo aŭ en parkojn aŭ en pugobatalojn kun samaĝuloj, sed ankaŭ en revojn kaj eĉ en konfuzajn sonĝojn.

Kelkaj el tiu sonĝoj similis al la sekva: Mi sonĝis, ke mi migras tra la mondo. Iam mi estis sur malproksima senhoma insulo. Ofte mi kuŝis tie riverborde, sed tiam mi vidis tie subite giganton, eĉ pli grandan ol Gulivero en Liliputlando. La giganto estis figuro el argilo. Mi serĉis en mia primitiva kabano pioĉon, kaj tiam mi volis komenci fosi en la giganto.

Sed subite mi tre ektimis, mi vidis subite, ke la giganto
estas mi mem, sed formita el argilo. Tio estis tre stranga. Sed baldaŭ mi trankviliĝis kaj ekfosis fakte en mi mem.

Nu, kaj kion mi trovis tie? Mi trovis multajn ĉambrojn en mi, en ĉiu sonĝo novan, kaj en ĉiu ĉambro troviĝis granda trezorkesto. En unu el ili estis argento, en alia oro,
en aliaj ĉambroj trezoroj de piratoj, kun strangaj moneroj el la tuta mondo, eĉ fenicajn monerojn mi trovis. Kaj en kelkaj ĉambroj estis kestoj plenaj de libroj, multaj ilustritaj, aliaj estis tre grandaj kaj ledobinditaj. Aliaj kestoj estis plenaj de vestoj aŭ de antikvaj tukoj, arabaj vestoj, parfumoj kaj multaj aliaj raraĵoj.

Ĉar mi estis sola sur la insulo, la oro kaj la arĝento ne havis valoron por mi. La plej granda trezoro, krom la trovita ilaro, kiun mi trovis, estis la libroj. Mi provis legi ĉiun. Multaj libroj estis tiel bonegaj, ke ili forgesigis al mi mian sufiĉe tristan insulan vivon. Ili kondukis min en mia fantazio ĉien, tiel, ke mi povis pli bone elteni mian solecon.

Tamen, certe mi sciis, ke mi nur sonĝas. Sed tamen tiuj sonĝoj ofte tre plezurigis min. Mi ankoraŭ ne sciis, ke oni povas legi eĉ sonĝojn, se oni scias, kion certaj sonĝoj signifas. Sed tio tute ne necesis. Mi ja mem iel sentis, ke mi nur tiel ofte sonĝas, ĉar mia vivo kiel infano ne ĉiam estis facila.

Kiam mi cerbumis pri la argila giganto, mi ekhavis la supozon, ke la sonĝo volas instigi min, ke mi mem fariĝu giganto, giganto kiel la grandioza Gulivero; kaj ke en mi estas multaj trezoroj, al kiuj mi fosu, por ke mi trovu ilin.

La sonĝoj kaj revoj estis miaj trezorkestoj, mia espero, ke iam mia vivo fariĝos pli agrabla kaj pli vivinda.

"Ĉu vi, kara leganto, permesas, ke mi tiurilate malkaŝos sekreton al vi?"

"Jes ja! Kial ne?" vi respondas. En ordo. Do, mia sekreto estas simple tio, ke mi ankoraŭ nun ofte sonĝas kaj revas, kiam mia vivo estas tro enua, tro senaventura, tro sensignifa. Kaj tial mi plu sentas, ke mia tasko estas ankoraŭ nun fariĝi pli granda homo. Ne pli potenca, ne pli sukcesa, ne pli riĉa, ne pli instrua, ne pli alte predikanta en predikejo, nur pli granda kiel kosmopolita tercivitano. Kaj mi scias ankaŭ, ke tio tute ne estus malagrabla al mi, se multaj homoj havus similajn revojn, ĉar tio certe estus bona tiel.

Hans-Georg Kaiser
Mein ewiger Traum

Als ich ein Kind war, war mein Leben nicht immer leicht. Mein Vater traktierte mich oft mit Fäusten, als er betrunken aus irgendeiner Kneipe zurückkam. Und meine Mutter liebte mich nicht. Darum floh ich oft in Abenteuer. Zuerst, noch auf dem Dorf, in den Wald oder an einen kleinen See. Danach als Städter in die Abwasserkanalisation oder in Parkanlagen oder Faustkämpfe mit Gleichaltrigen, aber auch in Tagträume und sogar in konfuse Traüme.

Einige dieser Träume waren dem folgenden ähnlich: Ich träumte, dass ich durch die Welt wandere. Irgenwann war ich auf einer fernen menschenlosen Insel. Oft lag ich am Flussufer, aber dann sah ich dort plötzlich einen Riesen, einen, der rnoch größer war als Gulliver in Lilliput. Der Gigant war eine Figur aus Lehm. Ich suchte in meiner primitven Hütte einen Spaten, und dann wollte ich anfangen, in dem Giganten zu graben.

Aber plötzlich begann ich mich zu fürchten, ich sah plötzlich, das der Gigant ich selbst bin, aber aus Lehmm geformt. Das war sehr seltsam. Doch bald beruhigte ich mich und fing an gewissermaßen in mir selbst zu graben.

Na, und was fand ich dort? Ich fand viele Zimmer in mir, in jedem Traum ein neues, und in jedem Zimmer befand sich eine große Schatzkiste. In einer von ihnen war Silber, in einer anderen Gold, in anderen Zimmern Schätze von Piraten, mit seltsamen Münzen aus der ganzen Welt, sogar phönizische fand ich. Und in einigen Zimmern befanden sich Kisten voller Bücher, viele illustriert, andere waren sehr groß und mit Leder gebunden. Andere Kisten waren voller Kleider oder antiker Tücher, arabisĉe Kleider, Parfüme, und viele andere seltene Dinge.

Weil ich auf der Insel allein war, hatten das Gold und das Silber keinen Wert für mich. Der größte Schatz, ausser dem Werkzug, welches ich fand, waren die Bücher. Ich versuchte jedes zu lesen. Viele Bücher waren so ausgezeichnet, das sie mich mein ziemlich tristes Inselleben vergessen ließen. Sie führten mich in meiner Fantasie überallhin, so dass ich meine Einsamkeit besser ertragen konnte.

Dennoch wusste ich mit Gewissheit, das ich nur träume. Und doch vergnügten mich diese Träume oft sehr. Ich wusste noch nicht, das man sogar Träume lesen kann, wenn man weiß, was gewisse Träume bedeuten. Das war aber auch gar nicht nötig.Ich fühlte ja selbst irgenwie, dass ich darum so oft träume,weil mein Leben als Kind nicht immer leicht war.

Als ich mir den Kopf zerbrach über den Lehmgiganten, hatte ich bald die Vermutung, das der Traum mich dazu anregen will, das ich selbst ein Gigant werde, ein Riese wie der grandiose Gulliver. Und dass in mir viele Schätze sind, nach denen ich graben möge, damit ich sie finde.

Die Träume und Tagträume waren meine Schatzkisten, meine Hoffnung, das meine Leben irgendwann angenehmer und lebenswerter wird.

„Darf ich dir, lieber Leser, diesbezüglich ein Geheimnis enthüllen?“

„Jawohl! Warum nicht?“ antworten Sie.

In Ordnung, mein Geheimnis ist einfach dies, das ich nocht jetzt oft träume und tagträume, wenn mein Leben zu langweilig, zu abenteuerlos, zu unbedeutend ist. Und deshalb fühle ich weiterhin, das es noch jetzt meine Aufgabe sei, ein größerer Mensch zu werden. Nicht mächtiger, nicht erfolgreicher, nicht reicher, nicht belehrender, nicht erhöht auf einer Kanzel predigend; nur größer als kosmopolitischer Erdenbüger. Und ich weiss auch, dass es mir überhaupt nicht unangenehm wäre, wenn viele Menschen ähnliche Tagträume hätten. Denn es wäre gewiss gut so.

cezaroriginaloj.blogspot.com/