Najbaro mia ekde nelonge okupiĝas pri arkopafado. Mi vidas lin forveturi kaj rehejmiĝi kun la arko kaj aliaj sufiĉe spacorabaj iloj. Foje li mendas ion per Interreto kaj foje, kiam li ne hejmas, la poŝtisto lasas ĉe ni liajn menditaĵojn. Laŭ la aspekto de la pakaĵoj klare videblas, ke la ilaro estas sufiĉe altkosta. Tia estas lia hobio.
Mi ne scias en kiu klubo li membras, tamen konjektas ke ĝi enspezas per la membroj kiel mia najbaro, kiuj kotizas kaj eble pagas por aliaj kromservoj.
Nun komparu lian ŝatokupan arkopafadon kun la ĉirkaŭa esperantisteco. Kiom da "-istoj" havas pafikapablan "arkon"? Kiom da ili entute "pafas" dum la klubaj kunvenoj? Ĉu la sport-ŝatantoj iras al la klubo por ĉirkaŭsidiĝi kaj trinki limonadon?
Kio plu seriozas: io ajn ĝenerale nomata hobio (arkopafado, piedpilko, korpekzercado) aŭ la kutima verdaferemo? Ĉu Eo entute meritas la nomon de "hobieto"?
Ĉi-blogere mi komparis du hobiojn: Esperanton kaj arkopafadon. Kaj starigis demandon: kiu el du estas traktata pli serioze: Esperanto aŭ io ajn alia kutime taksata kiel ŝatokupo.
La traduko de Homero en la novgrekan ŝajnas tute normala afero...
Kelkaj verkoj de Byron estis tradukitaj en la malnovgrekan.
Mi pafis sagon en aeron,
Ĝi falis ien sur la teron;
Flugante tiel ĝi rapidis,
Ke mi la kuron eĉ ne vidis.
Mi spiris kanton en aeron,
Ĝi falis ien sur la teron;
Okuloj eĉ de bonvidanto
Ne sekvos flugon de la kanto.
Mi, longe poste, unu tagon,
En kverko trovis mian sagon;
La tutan kanton kun muziko
Konservis koro de amiko.
Sago kaj kanto
de Henry Wadsworth LONGFELLOW
elangligis Antoni GRABOWSKI
Sign-in to write a comment.