Christian Morgenstern: An die Wolken

fotis Cezar


Christian Morgenstern

Al la nuboj

kaj ĉiam denove,
se mi rigardis ĝis laciĝo
sur homajn vizaĝojn,
al tiom da speguloj
de nedirebla stulteco,
mi levis la okulojn
trans la domojn kaj arbojn
supren al vi,
al vi, eternaj pensoj de l' ĉielo.
Kaj via grando kaj libero
savis min ĉiam denove,
kaj mi pensis mi kun vi trans landojn kaj marojn
kaj pendis kun vi super la abismo de l' senficeo
kaj disiĝis laste
kiel nebulo,
kiam mi vidis flugi la nemezureblan
semon de la steloj
trans la agrojn
de ne esploreblaj profundoj.

trad. Cezar

El: Mi kaj la Mondo. Ĉiuj verkoj, volumo 3

maro, ondo,nubo, plaĝo, montaro
maro, ondo,nubo, plaĝo, montar…


Christian Morgenstern

An die Wolken

Und immer wieder,
wenn ich mich müde gesehn
an der Menschen Gesichtern,
so vielen Spiegeln
unsäglicher Torheit,
hob ich das Aug
über die Häuser und Bäume
empor zu euch,
ihr ewigen Gedanken des Himmels.
Und eure Größe und Freiheit
erlöste mich immer wieder,
und ich dachte mit euch
über Länder und Meere hinweg
und hing mit euch
überm Abgrund Unendlichkeit
und zerging zuletzt
wie Dunst,
wenn ich ohn' Maßen
den Samen der Sterne
fliegen sah
über die Äckker
der unergründlichen Tiefen.

Aus: Ich und die Welt, Sämtliche Dichtungen, Vol.3