"Stinkt maar op!"

"Onderweg bleef ik staan voor een kaaswinkel en bewonderde de etalage. In het helle licht van een zwerm gloeilampen lagen daar kazen en kaasjes, van allerlei vorm en herkomst, naast en op elkander. Uit al onze buurstaten waren zij hier samengestroomd.
Reusachtige Gruyères, als molenstenen, deden dienst als fondament en daar bovenop lagen Chesters, Gouda's, Edammers en talrijke kaassoorten die mij volkomen onbekend waren, een paar van de grootste met opengespalkte buik en blootliggende ingewanden. De Roqueforts en Gorgonzola's pronkten liederlijk met hun groene schimmel en een eskadron Camemberts liet vrij hun etter lopen.
Uit de winkel kwam een ademtocht van verrotting, die echter verminderde toen ik er een tijdlang stond.
Ik wilde niet wijken voor die stank en zou pas weggaan als ikzelf vond dat het tijd werd. Een man van zaken moet gehard zijn als een poolreiziger.
'Stinkt maar op!' zei ik uitdagend.
Had ik een zweep gehad, dan was ik ze te lijf gegaan. 'Ja, mijnheer, het is niet uit te houden,' antwoordde een dame die naast mij stond en die ik niet had zien komen.
Dat hardop denken op de openbare weg moet ik zien af te leren, want ik heb wel eens meer mensen doen schrikken. Voor een anonieme klerk heeft dat weinig belang, maar voor een man van zaken is het iets anders."

Uit: Kaas van Willem Elsschot