Kun neesprimebla emocio la tuta ĉambrego per mil vivukrioj salutis Kristinan, kiu ploregis kaj eksvenis inter la brakoj de siaj gekamaradoj. Oni devis ŝin porti en ŝian tualetejon. Ŝi aspektis kvazaŭ mortinta. La neforgesindan memoron de tiu mirinda momento priskribis la granda recenzisto P. de St.V. en sia kroniko, kiun li ĝuste titolis "La Nova Margareta". Ĉar li mem estas granda artisto, li simple malkovris, ke tiun vesperon, sur la scenejo de l' operejo, tiu bela dolĉa infanino alportis iom pli ol sian arton, nome sian koron. Ĉiu el la amikaro de la operejo sciis, ke la koro de Kristina daŭre estas tiel pura kiel en ŝia dekkvina jaro. Kaj P. de St. V. asertis, "ke por kompreni tion, kio okazis al Daae, necesas imagi, ke ŝi unuafoje enamiĝis. Eble maldiskreta mi estas," li plu diris, "sed nur amo povas fari tian miraklon, efektivigi tian fulmrapidan transformon. Antaŭ du jaroj, ni aŭdis Kristinan Daae okaze de ŝia konservatorio-konkurso, kiam ŝi donis al ni ĉarman esperon. De kie venas la hodiaŭa sublimeco? Se ĝi ne venas de l' ĉielo per amflugiloj, mi konjektus, ke ĝi venas de l' infero; ke, same kiel la majstro-kantisto Ofterdingen*, Kristina subskribis kontrakton kun la Diablo! Kiu ne aŭdis Kristinan kanti la finan trionon de Faŭsto, tiu ne konas Faŭston : ne povus esti pli fortaj la voĉa ekzalto kaj la sakra ebrio de animo pura."

Tamen plendis kelkaj abonantoj. Kiel do oni povas kaŝi al ili tian trezoron? Ĝis tiam Kristina Daae estis konvena Siebel** kontraŭ tiu Margareta, kiun ludis Karlota iom tro seke laŭ rolo libro. Okazis la nekomprenebla malĉeesto de Karlota dum tiu vespera spektaklo por ke sen preparo, la eta Daae povu montri sian plenan talenton en programero, kiun postulis la hispana "prima donna". Fine - senigitaj je Karlota - kial do la sinjoroj Debienne kaj Poligny turnis sin al Daae? Ĉu ili do sciis pri ŝia kaŝita genio? Kaj se ili jam sciis pri tio, kial do ili kaŝis tion? Kaj kial do tion ŝi mem kaŝis? Strange estis, ke neniu konis iun ajn nunan instruiston de ŝi. Ŝi plurfoje asertis, ke ŝi laboras sola. Ĉio tio estis ja neklarigebla.

Starante en la loĝio, ĉeestante tiun deliron, grafo de Chagny enmiksiĝis per siaj bruaj aplaŭdoj kaj laŭdoj.

Grafo de Chagny (Filipo-Georgo-Mario) tiam estis ĝuste kvardekunujara. Li estis nobla homo kaj bela viro. Superaveraĝe altstatura, kun agrabla vizaĝo, malgraŭ severa frunto kaj iom malvarma rigardo, li estis delikate afabla al virinoj, kaj iom aroganta al viroj, kiuj ne ĉiam bonvoleme akceptis liajn mondumajn sukcesojn. Li estis tre bonkora kaj havis honestan konsciencon. Kiam mortis la maljuna grafo Filbert, li fariĝis la estro de unu el la plej famaj kaj antikvaj familioj de Francio, kies pruvo de nobleco datiĝis de Ludoviko le Hutin***. La riĉaĵo de Chagny estis grandega. Kiam forpasis la vidva grafo, ne estis por Filipo facila tasko mastrumi tiel pezan heredaĵon. Liaj du fratinoj kaj lia frato Raŭl tute ne deziris aŭdi pri partigo; ili akceptis nedividecon, lasante Filipo regi ĉion, kvazaŭ ekzistus la rajto de unuenaskiteco je daŭro. Kiam la du fratinoj edziniĝis la saman tagon, ili reprenis sian parton el la manoj de sia frato, ne kiel sian havaĵon, sed kvazaŭ doton, pri kio ili eĉ dankis al li.

* Ofterdingen: rolulo en verkoj de Novalis, Hoffman kaj Wagner.
** Siebel: rolulo en la dramo Faŭsto (Goethe kaj Gounod).
*** Ludoviko le Hutin (="la kverelema") aŭ Louis X estis reĝo de Navaro (1305-1316) kaj de Francio (1314-1316).


(Polurita versio)

---------------------------------DAŬRIGOTA------------------------------