Uve Dika
La dizertulo

Mi venas el la nekropoloj
de la kokakolao-urboj,
kie regas la misformo,
kie la floro estas mensogo
kaj la arboj mortantaj
ĉar ties ĉeokaza foliofaladoj
minacas la publikon.

Mi venas el la tombaj irejoj
de ĉielen krianta tristo
de kvazaŭ pur-lekitaj montrofenestroj
el laŭnorma kvakado, de sonĝoj el bakelito
de plej prezvaloraj libertempaj pensoj – ,
el la kanaloj de ĝis-pure lekitaj vortoj
de plej glataj vizaĝoj.
La steloj estas tie pli proksimaj
ol rideto.
De tie mi venas.
Do el malproksime de
de la lukso de sentleviĝo.

He, vi, paŝbirdoj,
tiel neimageble malstreĉitaj
en la muĝado de la kavigita maro:
Akceptu min, por ke mi lernu vian indon,
vian stoikan trankvilon!

Ĉu vi en viaj maldensaj vicoj
eble havas lokon por dizertulo,
en la kampadejon de l' vivestaĵo?

Damne,
nun ĵetas buboj de l' kabo
ŝtonojn al ili.

Sed tio estas la plej granda momento
de l' vero, jen la sekundo de ĉia formo:
Sen hasto,
ne atentante la jubilantan fi-aron,
iom post iom
leviĝas la birdoj
por sentempece
svingiĝi sur flugiloj foren.

Kun ili miaj revoj
pri publika vivo de beleco.

(1976)



tradukis Hans-Georg Kaiser
24.05.2017

Uwe Dick
Der Überlaüfer

Komme aus den Nekropolen,
aus de CocacolaStädten,
wo Unform regiert,
wo die Blume eine Lüge
und der Baum des Todes ist,
weil sein zeitweiser Blattfall
die Öffentlichkeit gefährdet.

Komme aus den Gräbergängen
himmelschreiender Öde,
geleckter Auslagen – genormtes
Gequäke, Träume aus Bakelit,
preisgünstigste Freizeitgedanken – ,
aus Kanälen geschleckten Gewörts,
glattester Gesichter.
Die Sterne sind dort näher
als ein Lächeln.
Von dorther komme ich.
Und also fern
vom Luxus einer Stimmung.

He, Ihr, Schreitvögel,
so unendlich gelassen
im Tosen der hohlen See:
Nehmt mich auf,
Eure Würde zu lernen,
Eure stoische Ruhe!

Habt Ihr in Euren lichten Reihen
nicht Platz für einen Überlaŭfer
ins Lager der Kreatur?

Verflucht,
jetzt werfen Buben vom Kap
Steine nach ihnen.

Aber, das ist der Wahrheit großer
Augenblick, ist die Sekunde aller Form:
Ohne Hast,
der johlenden Meute nicht achtend,
gemächlich,
einer nach dem anderen,
heben die Vögel ab,
zeitlos
fernhin zu schwingen.

Mit ihnen
meine Träume
von einem öffentlichen Leben
der Schönheit.

(1976)

cezartradukoj.blogspot.de/