Fratoj Grimm
Stelaj taleroj

153.

En la kuklanda tempo mi iris kaj vidis, ke Romo kaj Laterano pendas je silka fadeneto, kaj senpieda viro preterkuris rapidan ĉevalon, kaj tre akra glavo trabatis ponton; krome mi vidis junan azenon kun arĝenta nazo, kiu ĉasis du rapidajn leporojn, kaj tilion, kiu estis larĝa. Sur ĝi kreskis varmegaj flanoj. Krome mi vidis maljunan magran kaprinon, kiu portis ĉirkaŭ cent plenĉarojn da graso sur si kaj sesdek plenĉarojn da salo. Ĉu tio ne estas sufiĉe da mensogoj? Krome mi vidis zigzage plugi plugilon sen ĉevaloj aŭ bovoj, kaj unujara infano ĵetis kvar muelŝtonojn de la urbo Regensburgo ĝis la urbo Treviro kaj de Treviro ĝis la interno de Strasburgo; kaj akcipitro naĝis tra la rivero Rejno. Tion li faris plejnrajte, tie mi aŭdis fiŝojn kune ekbrui tiel, ke tio sonis ĝis la ĉielo, kaj dolĉa mielo fluis kiel akvo de profunda valo sur altan montaron, tio estis strangaj aferoj. Tie estis du korvoj, kiuj falĉis herbejon, kaj mi vidis kiel du kuloj konstruadis ponton, kaj du kolomboj disŝiris lupon, jen du infanoj, kiuj naskis kapridojn, sed du ranoj draŝis kune la grenon. Tie mi vidis kiel du musoj konsekris episkopon, du katojn, kiuj elskrapis la langon de urso. Tie alkuris heliko kaj mortbatis du sovaĝajn leonojn.Tie staris barbotondisto, kiu fortranĉis la barbon de ino, kaj du suĉantaj infanoj silentigis sian patrinon. Jen mi vidis du grejhundojn, kiuj portis muelilon el la akvo kaj ĉeeste staris maljuna ĉevalaĉo, kiu parolis, ke tio estas en ordo tiel. Kaj en la korto staris kvar ĉevaloj, kiuj draŝis la grenon kun ĉiuj siaj fortoj, kaj du kaprinoj, kiuj hejtis la fornon kaj ruĝa bovino pafis la panon en la bakfornon. Jen kikeris kokino: „Kikeriki! La fabelo estas misnombre finrakontita, kikeriki!“

tradukis Hans-Georg Kaiser
lingve kontrolis Vladimir Türk

Fonto: Jakobo kaj Vilhelmo Grimm: Infan- kaj hejmfabeloj. 2 volumoj, volumo 2, Berlino 1812/15, p. 294-296.

Brüder Grimm
Die Sternthaler

153.

Es war einmal ein kleines Mädchen, dem war Vater und Mutter gestorben, und es war so arm, daß es kein Kämmerchen mehr hatte darin zu wohnen, und kein Bettchen mehr, darin zu schlafen, und gar nichts mehr, als die Kleider, die es auf dem Leib trug und ein Stückchen Brot, das es in der Hand hielt und das ihm ein mitleidiges Herz noch geschenkt hatte. Es war aber gar gut und fromm. Und weil es so von aller Welt verlassen war, ging es im Vertrauen auf den lieben Gott hinaus ins Feld, da begegnete ihm ein armer Mann, der sprach: „ach, gib mir doch etwas zu essen, ich bin so hungerig.“ Es reichte ihm das ganze Stückchen Brot und sagte: „Gott segne dirs!“ und ging weiter; da kam ein Kind, das jammerte und sprach: „es friert mich so an meinem Kopf, schenk mir doch etwas, womit ich ihn bedecken kann!“ Da that es seine Mütze ab und gab sie ihm. Und als es noch ein bischen gegangen war, kam wieder ein Kind und hatte kein Leibchen an und fror, da gab es ihm seins; und noch weiter, da bat eins um ein Röcklein, das gab es auch von sich hin. Endlich kam es in einen Wald und es war schon dunkel geworden, da kam noch eins und bat um ein Hemdlein und das fromme Mädchen dachte: es ist dunkle Nacht, da kannst du wohl dein Hemd weggeben; und gab es auch noch hin. Und wie es so stand und gar nichts mehr hatte, fielen auf einmal die Sterne vom Himmel und waren lauter harte, blanke Thaler, und ob es gleich sein Hemdlein weggegeben, so hatte es ein neues an vom allerfeinsten Linnen. Da sammelte es sich die Thaler hinein und ward reich für sein Lebtag.

Quelle: Jacob und Wilhelm Grimm: Kinder- und Hausmärchen. Ausgabe letzter Hand, München 1977, S.666-668

https://cezartradukoj.blogspot.com/