Liu Zongyuan
(773-819)
La musoj de sinjoro Ikso el Yongzhou
elĉinigis Minosun (el Ĉinio)
En Yongzhou estis sinjoro Ikso, kiu timplene respektis la tempon. Ĉar li naskiĝis en la jaro de la Rato, tial, laŭ li, la jaro estis Ratodio, kaj li amis musojn. Ikso bredis ne katon nek hundon, kaj cetere, bati muson estas malpermesite al knaboservisto; ĉie, ĉu en grentenejo, ĉu en kuirejo, la musoj agis arbitre kaj dorlotite.
La musoj komunikis la aferon unu al alia, kaj ĉiuj informitoj venis en la hejmon de sinjoro Ikso. Ili satis tie, sed sen ia danĝero. Sed neniu el la mebloj en la domo de Ikso estis ne difektita, neniu el la vestoj sur rako estis ne ĉifonigita, kaj la manĝaĵoj ĉiuj estis restigitaj de la musoj. Tage la musoj iris unu tuj post alia paralele kun homo, dum nokte pene ronĝis kaj kruele mordbatis inter si --- la bruoj sonis tiel terure, ke la sinjoro ne povus endormiĝi, tamen li lasis ilin en tio.
Kelkajn jarojn poste sinjoro Ikso sin transloĝigis en alian gubernion. La nova venanto ekloĝis en la domo, sed la musoj agis ankoraŭ kiel antaŭe. Li diris: “Tiuj ĉi estas abomenindaĵoj el la infero, eĉ pli senbridaj; sed kiel la afero fariĝis tia, kia ĝi nun estas?” Li do pruntis kvin aŭ ses katojn, fermis la pordon, forigis la tegolojn, enverŝis akvon en la musotruojn, kaj krome, mon-instigis knaboservistojn kapti la musojn perrete. La mortigitaj musoj amasiĝis kiel altteraĵo, forĵetitaj en iu izolita angulo, kaj la fetoro malaperis nur post kelkaj monatoj.
Ho ve! La musoj insistis pri tio, ke ilia sata kaj sendanĝera vivo povos esti porĉiama.
*Liu Zongyuan(773-819), ĉina literaturisto kaj filozofo.
PS: Donjo kaj mi tradukis la tekston germanen el la ĵus aperigita interreta magazino PENSEO 222. Rigardu supren. El la ĉina en Esperanton tradukis la tekston la ĉino Minosun.
Liu Zongyuan
(773-819):
Die Mäuse des Herrn X in Yongzhou
In Yongzhou gab es einen Herrn X, der angstvoll die Zeit respektierte. Weil er im Jahr der Ratte geboren war, darum war für ihn das Jahr ein Rattengott, und er liebte die Mäuse. X züchtete weder Hund noch Katze. Und übrigens, eine Maus zu schlagen, war dem Dienerknaben verboten; überall, ob in der Tenne oder der Küche, agierten die Mäuse willkürlich und verwöhnt.
Die Mäuse teilten sich die Angelegenheit gegenseitig mit, und alle informierten Mäuse kamen in das Heim des Herrn X. Sie wurden dort satt, aber ohne jegliche Gefahr. Aber keines der Möbel im Hause des Herrn X blieb unbeschädigt, keines der Kleider auf dem Ständer war nicht zerlumpt, das Essen waren die Speisereste der Mäuse. Am Tage gingen die Mäuse parallel zu den Menschen, doch nachts beknabberten sie sich mühevoll gegenseitig und schlugen sich tot --- der Lärm klang so furchtbar, dass der Herr nicht einschlafen konnte. Dennoch beließ er es dabei.
Einige Jahre später zog Herr X in einen anderen Bezirk um. Der Nachfolger begann in dem Haus zu wohnen, aber die Mäuse agierten noch wie vorher. Er sagte: "Sie sind verabscheuenswürdige Monster aus der Hölle, sogar noch ungezügelter; doch wie kam es dazu wie es jetzt ist?" Er lieh also fünf oder sechs Katzen aus, schloss die Tür, beseitigte die Dachziegel, goss Wasser in die Mäuselöcher und veranlasste die Dienerknaben mit Geld die Mäuse mit Netzen zu fangen. Die getöteten Mäuse häufte man zu hohen Erdhügeln auf, in irgendeiner isolierten Ecke weggeworfen, und der Gestank verschwand erst nach einigen Monaten.
O weh! Die Mäuse bestanden darauf, dass ihr sattes und gefahrloses Leben für immer währt.
*Liu Zongyuan(773-819), chinesischer Schriftsteller und Philosoph.
PS: Donjo und ich haben den Text aus dem gerade veröffentlichten Internet-MagazinPENSEO 222 übersetzt. Aus dem Chinesischen ins Esperanto übertrug den Text der Chinese Minosun.
Sign-in to write a comment.