Akvoj de marto

(Águas de março)

de Tom Jobim (RJ)

tradukis Sylla Chaves



Jen ŝtip’ aŭ ŝtono

kaj la fin’ de l’ linio...

jen restaĵo de stumpo

kaj ioma nenio...

vitra frakasitaĵo,

kaj la viv’ kaj la sun’,

kaj la nokto kaj morto,

enfaluj’ kiel pun’.



Estas nodo en trunko,

estas kverko floranta,

kaj vulp’ en vepro

kaj birdeto belkanta.

Estas nun preskaŭfalo

borde de la rivero

kaj neebla kompreno

pri la granda mistero...



Estas venta blovado

kaj la fin’ de l’ deklivo,

meto de tegolaro

kaj la ĝojo de l’ vivo...

Alrivera fluado

de la akvoj de marto...

kaj fino de l’ laco,

kaj refoja bonfarto...



Piedo, grundo

kaj marŝa trankvilo,

kaj birdeto kaptita

per la ŝtona ĵetilo...

kaj birdeto fluganta...

birdeto sur ter’...

rivereto ĝojkanta...

nemanĝita paner’...



kaj la fundo de l’ puto,

kaj la fino de l’ vojo,

soleca minuto,

mien’ de malĝojo...

Nun ŝraŭb’ aŭ najlo...

aŭ konta aŭ kanta...

aŭ beko aŭ piko...

aŭ guteto gutanta...



Kaj spok’ aŭ spiko...

kaj lumbril’ de l’ mateno...

kun du miloj da brikoj

kamiona alveno...

La ŝtip’... la tago...

subita forpuŝo...

sur la vojo splitiĝo...

bona brand’ en la buŝo...



Estas korpo surlita

kaj loĝej’ konstruota...

veturil’ difektita...

voj’ kota... voj’ kota...

Jen ran’, jen bufo...

jen ŝtup’, jen ponto...

kaj suno matena

en la horizonto...



Per la akvoj de marto finiĝas somer’,

kaj promesas al koroj da am’ kaj esper’.



Jen serpento aŭ ŝtip’,

kaj Jozef’ aŭ Johan’,

kaj tranĉet’ en pied’,

kaj pikil’ en la man’...



Per la akvoj de marto finiĝas somer’,

kaj promesas al koroj da am’ kaj esper’.



Jen ŝtip’ aŭ ŝtono

kaj la fin’ de l’ linio...

jen restaĵo de stumpo

kaj ioma nenio...

Jen ŝtupo, jen ponto,

jen buf’, jen ran’...

belo de l’ horizonto...

intermita malsan’...



Per la akvoj de marto finiĝas somer’,

kaj promesas al koroj da am’ kaj esper’